TV Most

Rođen je oko 1253, a umro 29. oktobra 1321. u Nerodimlju kod Uroševca, na Kosovu i Metohiji. Bio je kralj Srbije od 1282. do 1321. godine, a važio je za jednog od najmoćnijih i najsurovijih srpskih vladara u srednjem veku.

Tokom njegove skoro četrdesetogodišnje vladavine kraljevina Srbija je otpočela širenje ka jugu na račun Vizantije sa kojom je 1299. uspostavljena granica na liniji Ohrid-Prilep-Štip, čime je srpskoj državi priključen severni deo današnje Albanije i veći deo današnje Makedonije. Pored toga, vodio je uspešne ratove sa Bugarima, od kojih je trajno osvojio Braničevo sa Kučevom, i sa Tatarima.

Bio je mlađi sin kralja Uroša I, mlađi brat kralja Dragutina, "sremskog kralja", i otac kralja Stefana Dečanskog.

Milutin je bio je veoma surov vladar, a nakon neuspele pobune njegovog sina Stefana Dečanskog, naredio je da ga oslepe.

Ženio se čak pet puta, a od svih njegovih supruga verovatno je najpoznatija vizantijska princeza Simonida, njegova peta supruga. Iz tih brakova je imao dva sina Stefana i Konstantina i dve ćerke Anu (Nedu) i Caricu (Zoricu).

Simonidu je oženio kada je ona imala samo pet godina i iz braka sa njom nije imao dece. Simonida se posle Milutinove smrti 29. 10. 1321. godine vratila u Carigrad i zamonašila u manastiru svetog Andreja, pošto je navodno obećala Bogu da će mu posvetiti ostatak svog života kada je spase života sa Milutinom. Ostatak života je provela kao monahinja u Carigradu.

Paralelno sa jačanjem njegove države jačala je i Srpska crkva. Podigao je i obnovio veći broj manastira i crkava među kojima se izdvajaju Bogorodica Ljeviška, Gračanica, Kraljeva crkva u Studenici i njegova zadužbina Banjska. Bio je zidar crkve i van svoje zemlje, u Solunu, Sofiji, Carigradu, Jerusalimu, u Sv. Gori.

Zbog svojih zasluga za crkvu je kanonizovan dve i po godine nakon smrti i proglašen Svetim kraljem, a njegovo žitije je napisao njegov saradnik i kasniji arhiepiskop srpski Danilo II.

Zato je potrebno obratiti mu se ovim rečima:

"Na Zemlji si svom dušom zavoleo Hrista i Njegove si zapovesti sačuvao. Kao reka si bogato napojio siromašne milosrđem, sačuvavši svoj narod. I grob sa tvojim moštima mirisna isceljenja svima podaje: Zato te molimo, Sveti Milutine, isprosi dušama našim veliku milost."

Telo njegovo pokazalo se, ubrzo po upokojenju, čudotvornim. Kao takvo ono i danas počiva u Sofiji u crkvi „Svetoga Kralja“.

Mošti Svetog kralja Milutina počivale su u manastiru Banjskoj do dolaska Turaka u Srbiju 1389. godine, a onda su prenete u Trepču, jer su Turci zapalili manastir. Kasnije, oko 1460. godine, zbog turskog zuluma i nasilja, odneo je ove svete mošti u Sofiju mitropolit Siloan i one i danas tamo počivaju u crkvi koja se zove "Crkva Svetog Kralja".

U mnogim manastirima i crkvama, uglavnom zadužbinama Sv. kralja Milutina, nalaze se njegovi sveti likovi i freske.